Nike Air Max 95

Air Max 95

Na początku lat 90. rosnąca sława Michaela Jordana sprawiła, że koszykarskie trampki Nike stały się niezwykle popularne. Gdy dział koszykówki radził sobie dobrze, Nike skupiło swoją uwagę na ożywieniu swoich trenerów do biegania, którym w tamtym czasie przewodziła rodząca się seria Air Max. Tinker Hatfield odszedł od linii, by zająć się innymi projektami, więc marka zatrudniła młodego projektanta obuwia Sergio Lozano, by poprowadził zespół. Pracując przez poprzednie cztery lata nad różnymi modelami sportowymi i ACG, Lozano nie miał doświadczenia w projektowaniu butów do biegania, ale to idealnie pasowało do tego projektu. Świeże spojrzenie było dokładnie tym, na czym zależało Nike, ponieważ marka chciała stworzyć but, który byłby czymś wyjątkowym i całkowicie oryginalnym. Powierzenie tego wielkiego zadania w ręce obiecującego projektanta doprowadziło do stworzenia przełomowego modelu Nike Air Max 95.

Pracując w Nike już od kilku lat, Lozano zetknął się z Tinkerem Hatfieldem, co dało mu możliwość czerpania inspiracji od tego wielkiego człowieka. Jedna rzecz szczególnie utkwiła Lozano w pamięci po spotkaniu z legendarnym projektantem: jego nacisk na znaczenie historii. Pragnąc nadać modelowi Air Max zupełnie nowy kierunek i mając w uszach słowa Hatfielda, Lozano rozmyślał nad jeziorem w kampusie światowej siedziby Nike w Beaverton w Oregonie. Patrząc przez wodę na brzeg, jego wyobraźnia zaczęła wyobrażać sobie ziemię, którą eroduje padający deszcz. Wtedy przyszedł mu do głowy pomysł: co by było, gdyby idealny but był zakopany w ziemi i stopniowo odsłaniany, gdy deszcz wypłukuje paski błota z jego otoczenia? Lozano stworzył szybki szkic oparty na tym pomyśle. Przedstawiał on but o warstwowej strukturze wzdłuż jego boków, która przypominała płynne, prążkowane formacje ujawnione przez wiele tysiącleci erozji w ścianach skalnych Wielkiego Kanionu.

Ta pierwsza koncepcja stała się estetyczną podstawą pierwszego modelu Nike Air Max 95, wydanego w kultowym kolorze Neon. W modelu tym zastosowano serię szarych warstw, podobnych do tych z oryginalnego rysunku, które przechodziły od ciemnych na dole do jaśniejszych na górze. Wraz z wprowadzeniem niekonwencjonalnej czarnej podeszwy środkowej, ten gradient kolorów ukrył ślady błota i ogólnego zużycia, które były powszechne w deszczowym stanie, gdzie znajduje się siedziba Nike. Ponieważ ówczesne buty do biegania miały zwykle jasne, często białe, podeszwy środkowe, było to bezprecedensowe posunięcie, które jednak zmieniło oblicze mody biegowej. Pomimo ostrzeżeń Lozano, że taka mieszanka szarości po prostu się nie sprzeda, odważny projektant szedł naprzód bez obaw, traktując ostrzeżenie jako wyzwanie. Aby zrównoważyć te bardziej praktyczne ciemne odcienie, dodał charakterystyczny dla Nike odcień żywej żółtej zieleni, znany jako Volt. Lozano wykorzystał ten kolor, by zwrócić uwagę na funkcjonalne technologie zastosowane w modelu AM95, takie jak kieszenie powietrzne i oczka.

Chociaż Lozano stworzył Air Max 95 przede wszystkim jako but do biegania, jego zainteresowanie funkcjonowaniem ludzkiego ciała sprawiło, że rozwinął w nim estetykę odzwierciedlającą ludzką anatomię. Połączenie paneli z siateczki i syntetycznego zamszu na cholewce symbolizowało pasma mięśni; nylonowe oczka wysuwały się z pionowych pasów na bokach buta, pełniąc rolę żeber; natomiast sposób połączenia podeszwy zewnętrznej, podeszwy środkowej i pięty przywodził na myśl kolumnę kręgów.

Oprócz wyjątkowego wyglądu, Nike Air Max 95 pomagał biegaczom, ponieważ nad osłoną sznurowadeł znajdowała się przypominająca skórę siateczka zapewniająca oddychalność. Zawsze chcąc przekraczać granice innowacji, firma Nike wyposażyła ten model w pierwsze widoczne w przedniej części stopy powietrze, które zapewniało zwiększoną amortyzację w dolnej części stopy. W rzeczywistości Air Max 95 został stworzony z myślą o większych i silniejszych biegaczach, których mocniejsze uderzenia wymagały dodatkowej wyściółki pod stopami. W połączeniu z precyzyjnymi szwami i formowaniem kompresyjnym na całej powierzchni cholewki uzyskano niesamowicie wspierającą warstwę zewnętrzną, która z czasem nie ulegnie łatwemu zużyciu.

Projekt wspierał biegaczy poprzez zastosowanie elementów odblaskowych 3M Scotchlite na cholewce, które dodawały uroku i zapewniały widoczność, podczas gdy zestaw oczek szybkiego sznurowania utrzymywał stopę użytkownika w bezpiecznym miejscu. Lozano był tak pewny siły technologii Nike Air Max i indywidualności estetyki AM95, że w fazie prototypu zrezygnował z ikonicznego swoosha. Nike chciało, żeby but miał logo firmy, ale Lozano nie chciał, żeby odciągało ono uwagę ludzi od jego unikalnej estetyki. W końcu poszli na kompromis i mały swoosh został umieszczony w tylnej części buta, aby zachować schludny i wyrafinowany wygląd głównej części cholewki.

Model Air Max 95 łączył awangardowy design z doskonałymi osiągami, dzięki czemu Nike stała się pionierem w dziedzinie obuwia w latach 90-tych, zapowiadając wspaniałą przyszłość ciągłych innowacji. W momencie premiery w 1995 roku odważna estetyka buta była buntownicza i sprawiła, że stał się on ulubieńcem kultury młodzieżowej, także w odległych zakątkach Europy, Australii i Japonii, gdzie zdobył ogromną popularność. Jego wszechstronność sprawiła, że był chwalony przez ekspertów z różnych branż, od publikacji o stylu, takich jak The Face, po magazyny sportowe, takie jak Runner's World. Został nawet uznany za jeden z najlepszych sportowych projektów roku przez magazyn Time. Z tak znakomitymi referencjami nie jest chyba zaskoczeniem, że AM95 do dziś jest niezwykle pożądany na całym świecie.