Nike Janoski

SB Janoski

Stefan Janoski jeździ na łyżwach w zaskakująco spokojnym stylu, wykonując śmiałe triki z niewymuszoną gracją, która sprawia, że są one szczególnie imponujące. Dzięki temu zyskał podziw i szacunek wśród społeczności łyżwiarskiej. W życiu prywatnym jest człowiekiem o twórczym duchu, który od dzieciństwa kocha sztukę. Do dziś ma wiele artystycznych pasji, takich jak pisanie, granie muzyki, rzeźbienie i malowanie. Pod koniec lat dwudziestych połączenie jego miłości do skatingu i wrodzonej energii twórczej zaowocowało niezwykłym butem: słynnymi Nike Janoski.

Wychowany w Kalifornii Janoski dołączył do Nike w 2002 roku, aby stworzyć dział skateboardingu, Nike SB, korzystając z rad skaterów. Z czasem marka zdała sobie sprawę, że Janoski jest utalentowanym, pełnym pasji artystą, który ma konkretne pomysły na to, czego chce od butów skate'owych i niezłomne, bezpośrednie podejście do swojej pracy. Krótko mówiąc, znaleźli idealnego człowieka, który zaprojektuje ich następny model skate'a. W ten sposób rozpoczęła się historyczna współpraca, która zmieniła kierunek rozwoju działu skatingu Nike.

W tamtym czasie Janoski nie przepadał za większością butów do skate'u, więc kiedy Nike przedstawiło mu potencjalny projekt, odrzucił go ze względu na styl i użyteczność. Był zdecydowany wykonać własne szkice, wykorzystując umiejętności artystyczne, które rozwijał przez całe życie. W młodości dorastał w środowisku skaterów, którzy uwielbiali buty nie stworzone do tego sportu, ale właśnie do niego dobrze przystosowane. W latach 90-tych Nike wypuściło nowe modele butów do koszykówki z grubszymi podeszwami, które nie dawały poczucia połączenia z deską, które tak wielu skaterów doceniało we wcześniejszych modelach, przez co stały się mniej popularne w środowisku.

Janoski chciał przywrócić cieńszą podeszwę i uniknąć tego, co postrzegał jako nadmierne wyściełanie, które trapiło wiele ówczesnych projektów, aby stworzyć but, który będzie odpowiadał potrzebom jego społeczności. Zaczął przygotowywać ręcznie rysowane obrazy swojego idealnego buta do skate'u i po procesie współpracy ze starszym dyrektorem kreatywnym Nike, Jamesem Arizumim, oraz Kevinem Imamurą z Nike Footwear, Janoski znalazł dokładnie to, czego chciał. Projekt przedstawiał minimalistyczną sylwetkę, która wyglądała zupełnie inaczej niż inne buty stworzone przez Nike. Miał bardzo szczególne wymagania: nie miały być w nim żadnych zbędnych elementów i miał być użyty tylko minimalny materiał. Zażądał też płaskiego palca, języka bez dodatkowej wyściółki i cienkiej jak papier podeszwy, żeby można było poczuć deskę pod stopami.

Dla Janoskiego były to fundamentalne aspekty projektu, ale jego minimalistyczne podejście było dalekie od ówczesnego celu Nike, jakim było prezentowanie ekscytującego postępu technologicznego w każdym nowym modelu. Firma Nike oczekiwała czegoś bardziej zaawansowanego technologicznie, jak w przypadku innych współpracujących z nią sportowców, a nie minimalnego projektu nawiązującego do minionej epoki. Jednak Janoski nie dał się zniechęcić. Dla niego Nike było marką, która potrafiła zerwać z konwencją. Wiedział dokładnie, jaki powinien być ten but i nie martwił się, że straci kontrakt. W końcu projektował je z powodu swojej pasji do łyżwiarstwa, a nie dla sławy czy uznania. Jeśli miał mieć swój własny, charakterystyczny but, to miało to być coś, co kochał, inaczej nie było sensu tego robić. Dzięki takiemu podejściu mógł bez wahania postawić na swoim i w końcu marka zgodziła się na jego propozycje. Jedynym kompromisem, na jaki poszedł Janoski, było pozwolenie na dodanie swoosha do cholewki, zgadzając się z Arizumim, że to dobry pomysł, by podkreślić, że jest to projekt Nike, biorąc pod uwagę, że wyglądał tak niepodobnie do innych butów.

Po uzgodnieniu projektu prototyp został wysłany do fabryki w celu wyprodukowania. Był on tak skromny, że początkowo powiedziano Nike, że nie może być produkowany, ponieważ jest zbyt niski, by można go było produkować zgodnie z prawem. Ufając prostemu, ale niekonwencjonalnemu projektowi Nike Janoski, firma Nike podpisała zestaw odstępstw, które pozwoliły na wyprodukowanie buta - decyzji, której z pewnością nie żałowała w kolejnych latach.

Kiedy Nike SB Zoom Janoski pojawił się na półkach sklepowych w 2009 roku, był po prostu znany jako "Janoski". Miłość skatera do sportu przejawiała się w praktyczności tego modelu, podobnie jak zrozumienie potrzeb jego rówieśników. Jego skromny styl, brak amortyzacji i wszechstronność sprawiły, że stał się bardzo popularny, więc szybko trzeba było zamówić więcej, żeby zaspokoić rosnący popyt. W środowisku skaterów kluczem do sukcesu była konstrukcja dostosowana do potrzeb skaterów. Zgodnie z minimalistyczną estetyką but miał bardzo mało technologii, poza wulkanizowaną gumową podeszwą, która była używana od dziesięcioleci. Choć po raz pierwszy zastosowano ją w butach Nike SB, dla skatera użycie tego typu podeszwy miało sens, ponieważ zapewniała ona doskonałą przyczepność i poczucie, że od deski nie oddziela go prawie nic. Była też zaskakująco trwała i łatwa w docieraniu, więc można było w niej jeździć na łyżwach niemal od razu po wyjęciu z pudełka.

Model ten przykuł uwagę wielu skaterów, ale stał się też popularny poza kręgami skaterów. Prostota projektu była jego największą siłą, ponieważ był on na tyle uniwersalny, że cieszył się dużym zainteresowaniem. Był również łatwy w produkcji, co czyniło go bardziej przystępnym i dostępnym niż wiele innych modeli. Sam Janoski również był wielkim fanem tego buta. Ze swoim wąskim językiem, długim płaskim noskiem i ultracienką podeszwą był dokładnie tym, czego oczekiwał. Był nim tak zauroczony, że jeździł na łyżwach w oryginalnych butach, które dostał od Nike, dopóki nie były zbyt zużyte.

Od 2009 roku pojawiło się wiele wersji Janoskiego, a Nike dodało do ostatnich wersji kilka bardziej zaawansowanych technologicznie innowacji. Model ten otrzymał Air Max, który okazał się jednym z najpopularniejszych wydań Nike SB w historii, dodano do niego technologię Zoom i pojawił się w wielu kolaboracjach. Aby uczcić dziesięciolecie modelu, wydano Remastered Collection w czterech różnych stylach: slip-on, velcro, low-top laced i mid-top laced, po raz kolejny pokazując jego wszechstronność. Janoski namówił nawet Nike do wypuszczenia kilku projektów RM bez swoosha, co pozwoliło mu w końcu uzyskać minimalistyczny but do skatingu, o którym zawsze marzył.

Prosty design Janoskiego przekroczył granice poprzednich modeli skateboardowych i stał się jednym z najlepiej sprzedających się modeli Nike. Był łączony z wieloma różnymi modelami Nike i cieszył się niezwykłą popularnością przez cały okres swojego istnienia. Podobnie jak sam człowiek, Nike Janoski jest prawdziwą ikoną zarówno społeczności skateboardingowej, jak i całego świata.