Nike Huarache

Air Huarache

Pewnego dnia, podczas wyprawy na narty wodne, projektant Nike Tinker Hatfield był pod wrażeniem tego, jak neoprenowa konstrukcja jego butów narciarskich podtrzymuje i dopasowuje się do jego stóp. Będąc wizjonerem, Hatfield naturalnie chciał poeksperymentować z tym materiałem i sprawdzić, czy mógłby go wykorzystać w butach Nike. Ten przyszłościowy pomysł zaowocował jednym z najbardziej przełomowych projektów marki - Nike Huarache.

Niekonwencjonalny sneaker Hatfielda był pierwszym butem, w którym zastosowano neopren dzięki technologii Dynamic Fit, która łączyła ten elastyczny materiał wewnątrz z termoplastyczną obudową na zewnątrz, nadającą mu strukturę. Z tyłu usunięto zapiętek, a wsparcie zapewniał gumowy pasek mocowany za achillesem. Ta innowacyjna cecha sprawiła, że but wyglądał trochę jak sandał i dlatego otrzymał nazwę "Huarache" od tradycyjnego obuwia meksykańskiego. Kiedy zobaczył wstępne szkice Hatfielda, Sandy Bodecker, dyrektor ds. rozwoju produktów w Nike, powiedział, że to "trampek bogów" - była to pochwała, ale także odniesienie do jego wyglądu przypominającego sandał, który przypominał obuwie noszone przez mitycznych greckich bogów, takich jak Zeus.

Następnie wykuwano prototyp. Oprócz termoplastycznego egzoszkieletu, Air Huarache posiadał wiele elementów, które zwiększały jego komfort i wydajność. W podeszwie zastosowano piankę z pamięcią, piankę Phylon i powietrze, dzięki czemu stopa była miękka, a dwa rzędy oczek umożliwiały dostosowanie sznurowania do preferencji użytkownika. Zredukowano także branding - pomysł, który w tamtych czasach był dość radykalny. Hatfield był jednak przekonany, że połączenie funkcjonalnego obuwia meksykańskiego i przylegającego do stopy neoprenu zaowocowało butem tak wyjątkowym, że tylko Nike mogła go stworzyć. Wszyscy wiedzieliby, że to projekt Nike, więc logo marki można było pominąć. Zamiast tego Huarache otrzymał własną, charakterystyczną naszywkę, która została umieszczona na języku, podczas gdy marka Nike pozostała na podeszwie zewnętrznej i pasku na pięcie. Ten ruch odzwierciedlał minimalistyczny etos, który Nike starało się wprowadzić w swoich nowszych butach. Huarache z pewnością to uosabiał, ponieważ projektanci wykorzystali tylko podstawowe elementy, dzięki czemu jego waga spadła do około 9,5 uncji.

W tym momencie wszystko wyglądało bardzo pozytywnie dla Nike Air Huarache. Tak było do czasu, gdy próbki zostały zaprezentowane kierownikom sklepów. Ku przerażeniu Nike, nie złożono wystarczającej liczby zamówień, aby uzasadnić produkcję i model został prawie zamknięty. Gdyby nie pewien szczególnie odważny menedżer produktu o imieniu Tom Hartge, który zamówił 5000 Huarache'ów, mimo że nie miał odpowiedniego podpisu, but mógłby nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Hartge pojechał na Maraton Nowojorski, idealne miejsce do zaprezentowania nowego biegacza. Trzy dni później wszystkie zostały sprzedane. Popyt został ustalony, a kierownicy sklepów zamówili 500 000 par w ciągu pierwszego miesiąca.

W momencie premiery w 1991 roku Nike Huarache nie tylko wyglądał zupełnie inaczej niż inne buty do biegania z początku lat 90. Dzięki temu buty były tak wyjątkowe, że marka wprowadziła je na rynek z hasłem "Czy przytuliłeś dziś swoją stopę?", co sugerowało wsparcie, ciepło i komfort. Była to kultowa linia, która zyskała międzynarodową sławę po zdarzeniu z udziałem sportowca Dereka Redmonda podczas Olimpiady w Barcelonie w 1992 roku. Po kontuzji nogi podczas półfinału biegu na 400 m był zdeterminowany, by ukończyć wyścig. Widząc zmagania syna, ojciec Redmonda wszedł na bieżnię, aby mu pomóc. Tak się złożyło, że miał na sobie markową czapkę Nike i koszulkę z nadrukowanym dużym tekstem hasłem Huarache, przez co niechcący zaprezentował je ogromnej, globalnej publiczności, gdy wspierał syna na mecie w prawdziwie wzruszającym momencie.

Inny sportowiec, amerykański sprinter i zdobywca złotego medalu olimpijskiego Michael Johnson, udzielił butom bardziej formalnego poparcia, występując w słynnej reklamie z 1992 roku, która przyniosła Huarache znacznie szersze uznanie. Chociaż oryginał występował w trzech krzykliwych kolorach - Scream Green, Purple Punch i Game Royal - które były używane w kolejnych wydaniach, to sama liczba różnych wersji tego projektu, które pojawiły się na przestrzeni dziesięcioleci, pokazuje, jak bardzo stał się on wpływowy. Przez lata przerobiono je na buty do cross-trainingu i futbolu amerykańskiego, ale jedną z najbardziej znanych ewolucji rewolucyjnych Huarache było ich przeniesienie na boisko do koszykówki.

Aby dokonać tej sportowej zmiany, Tinker Hatfield zaczął od zmiany lekkiej, przystosowanej do biegania konstrukcji Huarache na coś bardziej odpowiedniego do gry na boisku, dodając wyższe wsparcie kostki i głębszą podeszwę środkową. Z pomocą młodego projektanta Erica Avara powstał model Nike Air Flight Huarache, który został wydany w 1992 roku. Sukces buta został natychmiast ugruntowany dzięki poparciu "Fab Five" - sensacji z uczelni Michigan. W miarę jak coraz więcej graczy z NBA zaczęło przyjmować ten model, jego popularność rosła. Jednak to Kobe Bryant sprawił, że stał się on ikoną. Na początku lat 2000 nosił on szczególny model Flight Huarache w barwach Lakersów - żółtym i fioletowym, który wzbudził w fanach ogromne emocje. Wszechstronność Bryanta zainspirowała Avara do stworzenia kolejnej wersji Huarache, która stała się ulubionym modelem trenerów koszykówki w latach dwudziestych - Nike Air Zoom Huarache 2k4.

Nike Huarache to odważny but. Był nim w 1991 roku i jest nim do dziś. Został zainspirowany butem do nart wodnych, był reklamowany przez Sandy'ego Bodeckera, ignorowany przez kierowników sklepów i wychwalany przez Michaela Johnsona. Rozkwitały na boiskach koszykarskich i były noszone przez znanych graczy. W końcu stał się uwielbianym elementem mody. To trampek, który został prawie odłożony na półkę, zanim jeszcze zobaczyła go publiczność. Od czasu pokonania początkowych trudności niezwykły Huarache wciąż się rozwija.